Begin 2023 kwam ik met een burn-out thuis te zitten. Niet de eerste, helaas. Na zo’n 17 jaar in de gehandicaptenzorg — een warm, dankbaar, maar ook steeds zwaarder beroep — liep ik mezelf voorbij. De zorg veranderde. Meer regels, meer administratie, minder mensen. Gooi dat samen met mijn gevoeligheid, een hoofd dat altijd aan staat, perfectionisme, beeldend denken en de vermoeidheid van een onregelmatig werkpatroon… en tja, je voelt ’m al: 💥 BURN-OUT 💥 

Ik realiseerde me: deze jas past me niet meer. Hij knelt, schuurt en maakt me moe. 

Na mijn burn-out brak een periode van rust aan. Althans, dat zei iedereen. Maar vanbinnen voelde het allesbehalve rustig. Mijn hoofd bleef razen, mijn lijf voelde loodzwaar. Zelfs de fijnste dingen — voorlezen aan de kids, een concert, een drankje met vrienden — leken hun kleur te zijn verloren.

Ik zocht hulp. En daar, in dat allereerste gesprek, werd zachtjes een deurtje opengezet: “Je moet orde scheppen in de chaos.” Schrijf dingen op (dan hoef je ze niet te onthouden). Maak een planning (dat geeft overzicht). Dus daar ging ik. Ik zocht me suf naar een fijne agenda waarin ik niet alleen mijn afspraken, maar ook mijn hoofd kwijt kon. Die vond ik niet. Dus besloot ik er zelf één te maken. Tijd had ik tenslotte genoeg.

En zo begon ik met tekenen in mijn bullet journal.
Ik legde mijn dagen vast, tekende wat ik voelde, gaf gedachten vorm in lijnen, lijstjes en kleur. Langzaam werd het meer dan alleen overzicht. Het werd een houvast. Een plek waar ik mezelf weer een beetje terugvond. Een manier om thuis te komen bij mezelf. Stilletjes groeide dat boekje uit tot iets groters. Het werd een spiegel. Een veilige plek. Een creatieve uitlaatklep.

En door vanuit mijn kwetsbaarheid te tekenen, vond ik niet alleen mezelf terug, maar ook verbinding met anderen. Want hoe persoonlijk mijn krabbels ook waren, ze bleken herkenbaar. Mensen herkenden zich in mijn tekeningen, in de chaos, in het zoeken. Of werden geraakt door de eerlijkheid en warmte in de beelden. 

En ineens stond ik niet meer alleen te wiebelen. Er ontstond iets. Aansluiting. Échte connectie. En van daaruit groeide iets nieuws. Een eigen plek, een eigen vorm, een eigen bedrijf: Feelustrations. Een naam die precies vangt wat ik wil maken: illustraties die voelen, raken en verbinden. Want tekenen werd voor mij veel meer dan een hobby. Het werd mijn taal en mijn werk.